17η Νοεμβρίου, μια ημέρα μνήμης, αλλά και μια ημέρα άγνωστη για τη νέα γενιά.

Ιδανικά και κοινωνικά αγαθά όπως η ελευθερία του λόγου, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων του πολίτη, οι ανάγκες και του σύγχρονου ανθρώπου – πολίτη για «ψωμί», «παιδεία», «υγεία», «κοινωνική και προσωπική ελευθερία», «σεβασμό της διαφορετικότητας», δεν έχουν αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα. Όλα τούτα, αν πάψουμε να τα διεκδικούμε, θα βρεθούν και… βρίσκονται πάντα, «καλοθελητές», για να μας τα υφαρπάξουν, να μας τα στερήσουν με δόλο, βαδίζοντας στις «σκιές» που δυστυχώς τους προσφέρει το κοινωνικό κατεστημένο.

Όμως όταν η μνήμη γίνεται πράξη, τίποτα απ’ όλα τούτα δεν πρέπει να φοβόμαστε!

Γι’ αυτό λοιπόν και οι μαθήτριες και οι μαθητές του Ε1 και του Ε2, έκαναν μια «λαϊκή συνέλευση» και αποφάσισαν να διεκδικήσουν με μια πορεία – διαμαρτυρία – συναυλία, στις 17 Νοέμβρη του 2021,  ό,τι και οι πρόγονοί τους μαθητές – φοιτητές – αγωνιστές, τον δύσκολο Νοέμβρη του ’73.

Το έκαναν με τραγούδια, συνθήματα και πολύ κέφι για αγώνα, έτσι όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να το κάνουν. Μέσα σε μιάμιση ώρα, χωρίς προετοιμασίες και πρόβες, αλλά αυθόρμητα και «ζωντανά»,  ζωγράφισαν, κατασκεύασαν και οργανώθηκαν, κάνοντας πράξη, τούτη τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Τίμησαν και έδωσαν ζωή στους αγωνιστές του.

Βέβαια, τους ακολούθησαν σιγά σιγά και τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου. Από τα παράθυρα ή μπαίνοντας στην πορεία, με συνθήματα και τραγούδια, πανό και λουλούδια, όταν κατάλαβαν ότι κάτι σπουδαίο… συμβαίνει. Δείχνοντας μας και   κυρίως, θυμίζοντάς μας,  το νόημα των αγώνων: Κάποιοι… έστω και λίγοι στην αρχή ξεκινούν και οι άλλοι  ακολουθούν, με ένα σύνθημα ίδιο με εκείνο του Πολυτεχνείου, «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», «παιδιά και νιάτα ενωμένα, ποτέ νικημένα».

Μπράβο σε όλους τους μικρούς- σπουδαίους μας αγωνιστές.

Την ελπίδα μας!

Γιάννης Φαινέκος
Δάσκαλος Ε1